Khadija: “Er worden geen voltijdse jobs meer aangeboden”
In kader van dag voor gelijk loon-v/m en onze strijd voor een minimumloon van 14 euro per uur spraken we met enkele getuigen. Want #vrouwenwetenwaarom.
Khadija (34), poetsmedewerker
gehuwd, 2 dochters
“Er worden geen voltijdse jobs meer aangeboden”
“Veertien jaar geleden, als prille schoolverlater, ging ik aan de slag als poetsmedewerker in een ziekenhuis. Een job die ik vandaag nog steeds uitoefen. Ik had ‘snit en mode’ gestudeerd. Maar een job in de verkoop was in die tijd niet vanzelfsprekend voor iemand met een migratieachtergrond. Daarnaast ben ik ook BBTK-delegee.”
“Indertijd ben ik begonnen aan 8 euro bruto per uur. Vandaag verdien ik nog geen 13 euro bruto per uur. Niet veel dus. De stijging van mijn loon over de jaren heen heeft zeker geen gelijke tred gehouden met de stijging van de levensduurte. Gelukkig heeft mijn partner ook een inkomen. Veel van mijn collega’s hebben het als alleenstaande vandaag bijzonder moeilijk.”
“Na een grondige reorganisatie moesten onze poetsmedewerkers werkuren inleveren. Er worden ook geen voltijdse jobs meer aangeboden. Enkel deeltijdse jobs die – omwille van de gespreide planning van werkuren – moeilijk te combineren zijn met een andere deeltijdse job. Ook het uitbreiden van deeltijdse werkroosters met meer werkuren is niet meer aan de orde. Medewerkers die het moeilijk hebben om rond te komen zijn nu haast gedwongen om extra weekenddiensten te draaien. En dan zijn er nog de vervangingscontracten waar men bewust telkens andere werknemers voor opvist, zodat er bij deze vervangers geen hoop op een vaste baan ontstaat. Het gevolg van dit alles? Meer flexibiliteit, minder inkomen en meer inkomensonzekerheid.”
“Zogenaamd ‘vrouwelijke’ sectoren of beroepen moeten weer meer gewaardeerd worden. Onvrijwillig deeltijds werk moet een halt toegeroepen worden. En als mensen dan toch gedwongen worden om deeltijds te werken, dan moeten de werkuren het mogelijk maken om dit te combineren met een andere deeltijdse job. Er moet werk gemaakt worden van een gezinsvriendelijke arbeidsorganisatie. En last but not least, het leven moet minder duur worden.”
“Soms stel ik me echt de vraag waarom we nog werken. Blijkbaar om te overleven. Het leven is zo duur. Met een ‘gewoon’ loon en zonder partner red je het niet meer. Terwijl elk individu, los van een partner, met een job toch een menswaardig en zelfstandig leven moet kunnen leiden. Laat ons dus maar vechten voor die 14 euro en … voor betere en meer zekere arbeidsvoorwaarden.”