Nooit eerder telde een regeerakkoord zo vaak de term ‘sociaal overleg’. In werkelijkheid zien we dat de Vivaldi-regering de vakbonden vaker wel dan niet opzijschuift.

De arbeidsdeal uit de koker van de regering komt voor een groot stuk tegemoet aan de werkgeverseisen.

Er zijn wel de toegenomen opleidingsmogelijkheden en het recht op ‘deconnectie’. En er worden stappen gezet richting betere bescherming van de platformwerknemers.

Maar ...

De regering beslist om in de e-commerce nachtwerk toe te laten van 20 uur tot middernacht. Hiervoor is slechts het akkoord van één vakbond in het bedrijf nodig. Bovendien kan de werkgever de vakbonden volledig opzij zetten via afspraken met individuele werknemers. Deze maatregel neemt de wind uit de zeilen van het werk van lange adem in de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven om de eventuele knelpunten inzake e-commerce in kaart te brengen. Het was wenselijk geweest dat hierover tussen de sociale partners een onderhandeld akkoord uit de bus was gekomen, met de nodige nuance die een dergelijk zwaarwichtig onderwerp verdient. De regering houdt hier klaarblijkelijk geen rekening mee: een bijzonder ongelukkig signaal.

Met de activering van een deel van de opzegvergoeding (transitietrajecten en Artikel 39 ter) loopt de werknemer het risico dat hij onder druk wordt gezet om een opleiding te volgen of snel een minder passende job te moeten aanvaarden.

Het recht op deconnectie is een echte vooruitgang. Maar waarom werknemers in bedrijven met minder dan 20 werknemers uitsluiten en dus discrimineren?

Als we daar het einde van de 8-urige werkdag en de intrede van de 10-urige werkdag op “vrijwillige” basis (5 dagen samenpersen in 4 dagen) aan toevoegen, zien we een trend van steeds meer flexibiliteit. Met alle gevolge voor toegenomen werkdruk. Dergelijke individuele regelingen dreigen het interprofessioneel en sectoraal niveau uit te hollen, waardoor enkel nog de relatie werknemer-werkgever overblijft. Dat is precies het niveau waarop de werknemer het zwakst staat om voor zijn eigen belangen te onderhandelen.

Een werkgelegenheidsgraad van 80% wordt als heilige graal voorgesteld. Dit betekent dat zieken onder druk worden gezet om snel terug aan het werk te gaan, want hiervoor zijn zo’n 700.000 bijkomende werkenden nodig. Terwijl het land momenteel 300.000 werkzoekenden telt.

Als de regering de werknemersvertegenwoordigers aan de kant blijft schuiven als het gaat over cruciale kwesties zoals flexibiliteit, nachtarbeid, dagelijkse werktijd, recht op deconnectie, opleiding, enzovoort, terwijl de werknemers al aanzienlijk te lijden hebben onder dalende koopkracht, dan zal het weinig verrassend zijn dat diezelfde werknemers in de straten hun stem luid zullen laten horen.