De Arizona-regering laat de grootste sociale achteruitgang in België van de laatste 80 jaar optekenen. Ons systeem van overleg, sociale zekerheid en arbeidsvoorwaarden is immers ontstaan uit een sociaal pact tussen werkgevers en vakbonden, geratificeerd in december 1944. De vaak moeilijk te bereiken evenwichten tussen de sociaaleconomische actoren zijn gebaseerd op dit ‘sociaal contract’, of moeten we zeggen... waren gebaseerd. Welzijn op het werk, de bescherming van werknemers, maar ook economische groei en het verdelen van deze groei komen voort uit dit pact. 

In 6 maanden tijd, net afgeklopt met een groot zomerakkoord, heeft de regering ons sociaal model aan diggelen geslagen. 

• Achteruitgang van de pensioenen, zowel wat betreft de toegankelijkheid als het pensioenbedrag.
• Achteruitgang van de arbeidsvoorwaarden: meer flexibiliteit met de mogelijkheid om elke werknemer 8 uur overuren per week te laten presteren, maar ook met nachtwerk niet langer als uitzonderlijk te beschouwen.
• Achteruitgang op het vlak van koopkracht, waarbij ploegenarbeid en nachtarbeid veel minder goed betaald worden.
• Achteruitgang wat betreft de bescherming van werknemers, met de mogelijkheid om contracten af te sluiten voor ... 1 uur per week! Daarbij komt nog een beperking van de opzegtermijnen bij ontslag en een vermindering van de verplichte garanties ter bescherming van werknemers in het arbeidsreglement. 

Kortom, allemaal stappen terug... behalve een mogelijke stijging van het nettoloon met 70 euro per maand tegen 2029. Dit alles kost de staat 4,4 miljard euro. Waar blijft de beloofde sluitende begroting? 

Bert Engelaar, algemeen secretaris: “Vandaag, 21 juli, is een feestdag. Maar het is geen feest voor de werknemers in België. De premier bestempelt dit zomerakkoord als de grootste sociaal-economische ‘hervorming’ van de eeuw. Dat klopt. Voor de werkgevers dan toch. Voor de werknemers is dit de grootste sociale afbraak van de eeuw.”