Een eerste analyse van de gisteren gepresenteerde begrotingsvoorstellen legt vooral een onevenwicht bloot. We zien enkele stappen in de goeie richting, maar de politieke rechterzijde en de werkgevers boeken belangrijke ideologische overwinningen, ter versterking van een liberaal model dat niet het onze is.

Er is  de verlenging van de steunmaatregelen om de energierekening voor de gezinnen te verlichten tot maart 2023. Een verschil van 1.000 euro op de factuur is meer dan welgekomen. Helaas voert de regering geen blokkering van de energieprijzen in. Dankzij syndicale druk blijft de automatische loonindexering voor werknemers buiten schot. Het ergste wordt hiermee vermeden. Er worden bijdragen gezocht van de banken, bij de overwinsten en bij kapitaal. Eindelijk. Dit is niet niets! Maar het is niet genoeg. De context is immers niet meer dezelfde sinds de uit de pan swingende prijsstijgingen en de oorlog in Oekraïne.

De steun aan bedrijven is daarenboven niet-selectief en op kosten van de sociale zekerheid!

Alle bedrijven krijgen een lineaire vrijstelling van 7 procent op de werkgeversbijdragen voor de eerste zes maanden van 2023. Kostenplaatje: 1 miljard euro. Bovenop deze maatregel komt het uitstel van betaling van de sociale zekerheidsbijdragen voor de tweede helft van 2023. Deze twee maatregelen samen betekenen een extra miljardendruk op de schouders van de sociale zekerheid. Wij vroegen om gerichte overheidssteun aan bedrijven, maar in plaats daarvan zal Engie kunnen profiteren van de vrijstelling van 7 procent, op de zelfde manier als de kmo die het in deze tijden  moeilijk heeft. Dit komt boven op de ‘tijdelijke werkloosheid energie’ die voor bedrijven bijzonder gemakkelijk toegankelijk is gemaakt.

Naast dit geschenk vanuit de sociale zekerheid worden de werkgevers bediend op andere terreinen waar eigenlijk met de vakbonden over zou moeten worden onderhandeld: de flexi-jobs doen hun intrede in bijkomende sectoren; het aantal uren studentenarbeid wordt opgetrokken; de regering maakt tijdskrediet minder toegankelijk. Dit is nefast voor het sociaal overleg, ten nadele van de werknemers. Van de belofte aan het overheidspersoneel om hun werkomstandigheden te verbeteren komt daarentegen weinig in huis.

Eén grote afwezige: een structurele fiscale hervorming. Dit luik wordt blijkbaar vooruitgeschoven naar december. Maar vandaag had het instrument van de fiscaliteit moeten worden aangewend om structureel de inkomsten te verhogen.

Het ABVV herhaalt dat het vragende partij is voor een fiscale hervorming die de rijkdom herverdeelt. Optrekken van de belastingvrije som, oké, maar dan wel gericht op “zij die het echt nodig hebben.” Daarom moet dit gepaard gaan met en herstel van de belastingtarieven voor de hoogste inkomensgroepen of een globalisering van de inkomens.

Werknemers voelen zich in de huidige crisiscontext in de steek gelaten en raken het vertrouwen kwijt.

Het ABVV blijft mobiliseren en organiseert op 9 november een algemene staking.