De Internationale arbeidsorganisatie berekende dat de Belgische werknemers de afgelopen drie jaar 2,3% aan koopkracht verloren. De indexsprong, lage loonstijgingen, hogere accijnzen en de afbouw van cruciale publieke voorzieningen, zoals openbaar vervoer, hebben het gezinsinkomen uitgehold. Het ABVV eist een stevige verhoging van de koopkracht en ziet hierin een grote rol voor het sociaal overleg.

Met een groeiend ongenoegen over een gebrek aan koopkracht, stijgende energieprijzen en mobiliteit die een schaars goed wordt, breidt de onrust als een olievlek uit. Zowel in het Zuiden als het Noorden van het land. Tegelijkertijd worden bedrijven op hun wenken bediend. Denk aan de verlaging van de patronale bijdragen aan de RSZ en de daling van de vennootschapsbelasting. 

Een loonwet in strijd met de economische realiteit

Een zuivere toepassing van de nieuwe wet op het concurrentievermogen maakt dat de komende twee jaar een complete loonblokkering realiteit zou worden. De eerste cijfers van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven wijzen hier op. De werknemers zullen dit terecht niet accepteren, zeker niet in een context waar de bedrijven al twee jaar winstrecords laten optekenen. Uit schrik voor een nieuwe crisis blijken de bedrijven minder te willen investeren. Net dan opnieuw aan de koopkracht van de mensen raken, lijkt een directe weg naar economische en sociale verarming.

Met de nieuwe wet op de loonvorming wordt het in elk geval onmogelijk om tegemoet te komen aan de legitieme eisen rond koopkracht van het grootste deel van de bevolking.

We eisen een reële loonsverhoging

Het ABVV wijst erop dat sinds 1996 de Belgische lonen met 12% achterlopen op onze stijgende productiviteit. Voor de socialistische vakbond moeten de lonen echter kunnen stijgen in lijn met de productiviteit en de levensduurte. Dat is een prioritaire eis die het ABVV tijdens de komende loononderhandelingen (IPA) op tafel zal leggen. Wij willen voor de komende twee jaar een IPA afsluiten met een aanzienlijk loonakkoord dat de solidariteit en stabiliteit in het land garandeert. De werkgevers en de regering moeten inzien dat een looncarcan onhoudbaar is.

Wij roepen de werkgevers op hun verantwoordelijkheid te nemen en samen met de vakbonden aan oplossingen te werken door een verbetering van de koopkracht via akkoorden op alle niveaus.

Geen antwoord bieden op maatschappelijke ontevredenheid, brengt de sociale vrede in gevaar en kan leiden tot nog meer sociale onrust. Wij vragen dan ook dat de regering op zijn minst de voorwaarden schept om dergelijke sociale akkoorden een kans te geven.